Rzemiosło to od czasów powstania ok XIII wieku rozwijało się prężnie. W XVI wieku największym ośrodkiem szewskim była Warszawa gdzie działało 228 mistrzów. Obok mistrzów szewstwa bardzo liczni byli pracujący partacze.
Ze względu na wykorzystany surowiec szewców dzielono na zwykłych wytwarzających tanie i proste obuwie oraz kurdybanów i safianów produkujących dla elity finansowej drogie obuwie z drogich materiałów. Wyróżniano też Majstrów polskich, niemieckich czy włoskich w zależności od mody, według której szyli. Działali też tacy,0 którzy szyli tylko dla dzieci albo tyko dla kobiet. Specjalizacji takich najwięcej było XVI wieku i XVII wieku. Po kryzysie w czasie wojen szwedzkich ponowny rozwój tego fachu datuje się ok. wiek XVII I- XIXwiek. W XIX wieku istnieją całe osiedla specjalizujące się w produkcji obuwia np Krukiewice, Przemyśl.
W XX wieku z powodu konkurencji ze strony dużych fabryk zawód ten zaczął podupadać. Pracowano głównie na zamówienie lub świadcząc usługi z gruntownymi naprawami obuwia. Pracowanie szewskie na wsiach czy małych miasteczkach znajdowały się na ogół w osobnych pomieszczeniach. Ważnym wyposażeniem był stołek, w miarę wygodny. Najważniejszymi narzędziami szewca były szydła mające różnią wielkość i formę.
Obok szydeł na stoliku szewca leżały szpilki do mocowania spodów, obcasów lub ozdobnych wykończeń w formie kiedry. Ważny tez był młotek do formowania ze specjalnie formowanym obuszkiem. Do produkcji butów oprócz dratwy i szydła potrzebny był klej wyrabiany z glutenu lub dekstryny zmieszanej z ciepła wodą. Obok wymienionych narzędzi w warsztacie szewskim znajdował się nóż – kawałek stali oprawiony w skórę, obcążki do wyciągania i obcinania gwoździ i drutu oraz różnego rodzaju kształtu pilniki i raszple.
Szewcy przyjmujący zamówienia na seryjna produkcję butów wyposażali pracownię w maszynkę do przyszywania guzików i do wycinania dziurek na guziki lub sznurowadła oraz wiele innych narzędzi do wykańczania pracy. Rzemieślnicy ci podobnie jak rymarze bardzo często sami garbowali skóry potrzebne do produkcji dlatego w pracowni szewskiej często można było znaleźć narzędzia do garbowania skóry. Szewcy świadczący usługi na rzecz wsi mieszkali głownie w małych miasteczkach rzadko na wsi. Zawód ten wykonywali wyłącznie mężczyźni. Najczęściej był dziedziczony z ojca na syna. Nauka zawodu trwała kilka lat i była normowana przepisami cechowymi. Obok szewców istniała grupa zawodowa trepiarzy którzy wykonywali obuwie półskórzane. Spody wyrabiali z drewna a wierzch z garbowanej samodzielnie skóry zwanej surówką.
Chłopi wyrabiali sobie często sami obuwie ze słomy czy z lipowego łyka. Majstrom szewskim powodziło się znacznie gorzej niż Innym rzemieślnikom jak rymarze. Pomimo to chętnych do zawodu było wielu, zwłaszcza wśród biedoty wiejskiej a głównie dlatego że sytuacja majątkowa szewców była o wiele lepsza niż chłopa pańszczyźnianego.
