W zaborze pruskim ślusarze należeli do cechu kowalskiego i w ramach tego cechu datowali swój początek od 1853 roku. W 1906 roku cech ślusarski usamodzielnił się i w 1912 roku liczył 6 członków.
W okresie międzywojennym postanowiono wskrzesić działalność cechu.
W dniu 14 lipca 1928 roku Stefan Szymański i Ludwik Cieślak zwołali zebranie konstytucyjne mistrzów ślusarstwa z miasta i powiatu pleszewskiego w celu odrodzenia cechu. W zebraniu wzięło udział 12 mistrzów: Stefan Szymański, Ludwik Cieślak, Walenty Moliński. Ignacy Zdunek, Jan Szatkowski, Wacław Ciesielski, Stanisław Biniek, Kazimierz Frąckowiak, Antoni Skupiński, Marcin Rejek, Jan Trzebniak, Maciej Wysocki.
W 1935 roku do cechu przystąpili rzemieślnicy ślusarstwa z Jarocina. Cech rozszerzył swoją działalność na cały powiat jarociński z siedzibą w Pleszewie.
Egzaminy czeladnicze odbywały się na przemian w Pleszewie i Jarocinie.
Przewodniczącym komisji egzaminacyjnej był Ludwik Rutkowski.
Mistrzowie ślusarstwa wykazywali duże zaangażowanie społeczne i patriotyczne. Cech został wpisany do złotej księgi budowy Pomnika Wdzięczności w Poznaniu.
Na targach poznańskich wystawiali swoje wyroby Samulski, Cieslak, Biniak i Rutkowski. Na wystawie w Pleszewie w 1938 roku eksponowali swoją produkcję Samulski, Cieslak, Olejniczak, Biniak, Wysocki, Sobczyński.
